In het grootwarenhuis van het contrarevolutionaire denken neemt het vak gevuld met de Maistre doorgaans meer ruimte in dat dat gevuld met de Bonald. Nochtans had Bonald met Maistre de zin voor de scherpe formule gemeen. Hij beging enkel de fout zijn formule aan het einde van een grondige analyse te plaatsen, wat ongeduldige lezers afstoot. Of ze daarmee de tegenrevolutie een dienst bewijzen, durf ik te betwijfelen – en dat is geen verwijt aan de Maistre.

Ook daarom koesterde ik het in september verschenen proefschrift dat de jonge Franse historicus Flavien Bertran de Balanda aan Bonald had gewijd. Bertrans eerdere publicaties deden naar meer verlangen en een kleine polemiek waarin hem een gebrek aan respect voor een overigens respectabele priesterbroederschap werd verweten, maakte duidelijk dat de auteur het zichzelf niet makkelijk had gemaakt. Het was een boek dat ik bewust bewaarde voor een rustig moment, om het de aandacht te geven die het verdiende.

Het boek ligt nog steeds bovenaan de stapel, maar kreeg overnacht een andere kleur. Op 19 januari overleed plots zijn auteur, amper 42 jaar oud. De vele plannen die de combinatie van zijn talent en temperament deden verwachten, zullen onvervuld blijven. Ik heb het er niet moeilijk mee te erkennen dat het overlijden van iemand die ik nooit heb ontmoet me zelden zo raakte.

Met Bertran de Balanda verlaat niet enkel een erudiet, maar ook een kleurrijk figuur het oude koninkrijk van Sint-Lodewijk. Onder de artiestennaam Flav’ was hij de bezieler van de punk-rock groep Paris Violence, die hij met stem, klavier en gitaar hoorbaar maakte. Hun laatste plaatje heette “Age de glace”, maar in 2009 maakten ze dit in memoriam – dat ik u uitnodig te beluisteren in herinnering aan een bijzonder mens https://www.youtube.com/watch?v=-N5hRTJPXlo