Van keizer Karel wordt beweerd dat hij ooit zou hebben gezegd Spaans te praten met God, Italiaans met dames, Frans met diplomaten, Duits met zijn paard en Nederlands met zijn hond. Maar zijn er ook viervoeters die nauwer verbonden zijn met de Lage Landen dan andere?

Vanzelfsprekend, alleen al namen als de Mechelse, Laekense of Tervuerse herdershond verwijzen naar de Zuidelijke Nederlanden. Ook de bouvier of Vlaamse koehond komt uit die streken en is volgens sommigen de perfecte verbeelding van de zachtaardigheid die daar in de genen zou zitten.

Hondenrassen uit het Noorden lijken uit een ander hout gesneden te zijn. Ook daar zijn er de herders, maar ook een stel jachthonden, met name uit de landgewesten en Friesland. We denken dan aan de Drentse patrijshond, de stabijhoun  of de wetterhoun.

De meest Nederlandse aller honden is echter zonder enige twijfel het kooikerhondje. Eens gekweekt om met zijn staart de eenden terug in de kooi van zijn meester te jagen (het recht van eendenkooi was immers een prestigieus feodaal recht), leek hij tot uitsterven gedoemd te zijn eens die taak minder courant werd.

Dat was echter gerekend buiten de baronesse van Hardenbroek tot Ammerstol, die terdege besefte welke rol de kooiker in de vaderlandse geschiedenis had gespeeld. Was het geen kooikerhondje dat Willem de Zwijger wekte  en het leven redde toen zijn legerkamp bij Hermigny bij verrassing werd overvallen door de Spanjaarden? Op het beeld van de Zwijger dat de notoire Mechelse orangist Louis Royer maakte voor het Haagse Plein, kijkt een kooiker naar zijn meester op.

De baronesse, die haar klassiekers kende, overwoog zelfs het terugkerende ras als Prinsenhond door het leven te laten gaan – maar misschien had dat net iets te veel van een oxymoron. Sinds 1971 is de kooikerhond echter definitief erkend als een volwaardig hondenras en wordt de geschiedenis van de Lage Landen ook blaffend voortgezet.