Het fenomeen kreeg enige aandacht in Frankrijk maar behoudens vergissing hoegenaamd niet in ons land – hoewel dat toch direct betrokken is. Waar de vaderlandse pers een jaar geleden ruim aandacht besteedde aan een ongelukkige uitlating van een Argentijnse journaliste over prinses Amalia, is de interesse die in datzelfde land wordt getoond voor haar jongere zus prinses Alexia blijkbaar onder de radar gebleven.

Nochtans is de inzet niet gering: de Argentijnse monarchistische beweging wenst haar namelijk de troon van het land aan te bieden, in een poging om een onafhankelijk gezag in het land te herstellen.

Het is overigens niet de eerste keer dat aan de Rio de la Plata staatkundige inspiratie wordt gezocht in de Lage Landen. Toen de revolutiegolf die in de vroege negentiende eeuw over Zuid-Amerika spoelde de laatste vicekoning, Francisco Javier Elio, naar huis stuurde, verenigden de landen die onder zijn gezag stonden zich in de zogenaamde Verenigde Provinciën van de Rio de la Plata. Later werd die naam vervangen door de Argentijnse confederatie en uiteindelijk door Argentinië.

Maar ernstig? Een Oranje op de Argentijnse troon? Vleiend, maar geen goed idee. De Argentijnse monarchisten zijn best sympathiek, maar denken volkomen orleanistisch, waarbij een vorst een middel is om een institutionele chaos voor enige tijd te bezweren. Ze vergeten dat stabiliteit rust op legitimiteit, zodat het niet helpt overzee een vorstendochter te gaan zoeken om het probleem van de instellingen te regelen.

Daarenboven is Argentinië ontstaan uit een opstand tegen de legitimiteit, waarbij de nieuwe rijken van de steden en plantages zelf staatshoofd wouden spelen en daarom de Spaanse koning vervallen verklaarden. Zou het geen goed idee zijn om het euvel bij de wortel aan te pakken en na te denken hoe de dwaalweg van 1810 kan worden rechtgezet? Als er een koning van Argentinië is, is die ook koning van Spanje.

Dat maakt de zaken nog wat delicater, want de legitieme opvolger van de Spaanse koningen van toen is Alexia’s achterneef Carlos de Bourbon de Parme, zoon van prinses Irene en Don Carlos Hugo (behalve voor wie op basis van de Spaanse theorie van de “legitimiteit van het gedrag” aanvaardt dat de rechten van Carlos Hugo op de kroon waren vervallen en zijn overgegaan op zijn kinderloze broer Don Sixto Enrique). Hoe men het ook draait of keert, de koning van Argentinië woont in Den Haag.

Misschien moeten de Argentijnen de instellingsgeschiedenis van de Lage Landen nog wat grondiger bestuderen en ontdekken hoe ooit een Oranje de rechten van een Spaanse vorst is gaan uitoefenen met de titel van stadhouder. Hoe hij “in stede van” de koning het land bestuurde. Wat een mannelijke Oranje ooit kon, moet een vrouwelijke vertegenwoordigster van het hoge Huis zeker kunnen.