Vorige week was het weer zover. Een vage kennis die nodig wat frustratie moest ventileren over de eigen opvoeding en begon over de fascinatie van de Kerk met de menselijke seksualiteit. Op zulke momenten weet je dat er je maar één ding te doen staat: zwijgen en bidden, want tegen frustratie is geen argument gewassen.

Blijkbaar werd ons gebed verhoord. Niet door het stilzwijgen van de kennis in kwestie, die bericht na bericht luidruchtiger werd, maar wel door een inzicht dat we niet zouden hebben gehad zonder hem. Gelijk had hij, althans voor een deel. Een klein deel.

Natuurlijk is de Kerk niet gefascineerd door wat in bed pleegt te gebeuren. Als ze een fascinatie heeft, is het er een voor het leven – bij zijn begin en einde en al wat ertussen ligt. Dat de seksualiteit daaraan raakt, is geen groot nieuws. Dat ze ervoor moet wijken in de prioritisering van de Kerk, staat haaks op wat dezer dagen gebruikelijk is.

Anderzijds is het zonder enige twijfel zo dat een Kerk die ervoor terugschrikt om een globale visie te verkondigen op mens en wereld de indruk wekt slechts met één ding bezig te zijn. Terwijl liberalen van alle slag het riedeltje herhalen dat het geloof iets voor de private sfeer is, geven vertegenwoordigers van dat geloof hun tegenstrevers gelijk in de feiten, door hun verhaal toe te spitsen op het private.

Je kan Zijne Heiligheid veel verwijten, maar niet dat hij zich uit het publieke domein laat verjagen. Franciscus lijkt in dat opzicht wel een beetje op Pius IX, die de indruk gaf aan te sluiten bij de tijdsgeest, maar er ten gronde mee op ramkoers lag. Als hij de moed van zijn voorganger heeft,  laat hij een nieuwe Syllabus errorum samenstellen: een exhaustieve lijst van misvattingen die wortel hebben geschoten in onze samenleving, los van de vraag of het over de private of de publieke sfeer ervan gaat. De gelijkenissen én de verschillen met de Syllabus zouden betekenisvol zijn.