Toen we ons een kwarteeuw geleden inzetten voor het behoud van de oude Boskapel, werden we meewarig bekeken. Het was met het bouwwerk als met de Berg van Barmhartigheid: er was geen berg, en geen barmhartigheid. Een kapel was er nog, maar er werd amper nog gebeden, en het bos werd aan hoog tempo opgedeeld in bouwkavels. Achter de kapel zou het pronkstuk van de nieuwe wijk komen, een flatgebouw met ruime woningen voor gepensioneerden met wat meer kapitaal dan anderen.

Een achttal vervelende klieren zagen dat anders, zij het niet allemaal op dezelfde manier. Toen twee van ons lieten verstaan dat ze het religieuze erfgoed van ons dorp als dusdanig belangrijk vonden, oogsten ze zelfs bij hun medestanders meewarige blikken. Lokale identiteit, historisch patrimonium, ja – maar religiositeit? Of, erger nog, devotie?

Het deed er weinig toe, het resultaat was gunstig. De kapel werd een gemeentelijk monument. Om de pil te vergulden voor de ontwikkelaar kocht de gemeente het stukje grond waarop de kapel stond, en liet ze er een muurtje omheen bouwen.

Gelukkig maar. Als ik ’s ochtends voorbij de kapel fiets, zie ik hoe graafmachines het flatgebouw met de grond gelijk maken, en de gronden errond klaarmaken voor een nieuw project. Zonder muurtje, en zeker zonder monumentstatuut, zou een van die monsters wel “per toeval” de kapel geraakt hebben.

Het is ergens symbolisch. Amper 25 jaar geleden was het flatgebouw het symbool voor de onvermijdelijke moderniteit, en de kapel een speeltje voor mensen die nog niet hadden begrepen hoe snel de wereld wel veranderde. Nu blijft de kapel staan, en gaat het flatgebouw tegen de grond.

Kierkegaard wist het al: wie met de tijdsgeest trouwt, wordt gauw weduwnaar. Het is goed daar nu en dan tastbaar aan herinnerd te worden.