Wie ooit in een amateurkoor heeft gezongen, herinnert zich allicht de woorden van het vrolijke deuntje dat in de zestiende eeuw werd genoteerd door kanunnik Jehan Tabourot, beter bekend als Thoinot Arbeau:

Quand je bois du vin clairet,
Ami tout tourne, tourne, tourne, tourne…
Aussi désormais je bois
Anjou ou Arbois.

De anglofielen onder ons weten dat de clairet van Bordeaux komt, en bij Anjou kunnen we ons ook nog iets voorstellen – maar Arbois?

Dat is jammer, want net de Arboiswijn legt een verband met het land waarin kanunnik Tabourot leefde, namelijk het aloude Bourgondië – ook al bewoonde hij het recent door Frankrijk geannexeerde hertogdom, en werd de wijn verbouwd in het vrije graafschap Bourgondië, beter bekend als de Franche-Comté.

Niet zo heel lang geleden is de Arbois met glans in het nieuws gekomen, toen enkele flessen uit de achttiende eeuw voor spectaculaire bedragen een nieuwe eigenaar vonden. De Franse wijnhistoricus Pierre Chevrier wijdde er zelfs een boekje aan: L’Arbois Jaune 1774. Vin des Lumières.

Werkelijk? Wat de “vin jaune” van de Jurastreek zou bijzonder maakt, is vanzelfsprekend zijn haast eindeloze bewaarcapaciteit. Die heeft hij gemeen met de wijn van Jerez, beter bekend als de sherry.

Volgens sommige wijnhistorici zou dat geen toeval zijn, en zou tijdens het bewind van de Spaanse Habsburgers over de Franche-Comté oenologische kennis uit Andalusië zijn overgewaaid naar de Jurastreek. Anders gezegd: dat de Jurawijn de tand des tijds weerstaat, zou een late groet zijn van Filips II en zijn opvolgers, niet bepaald de geliefkoosde historische figuren van de verlichte historici.

Als dat zo is, is de duurzaamheid van de gele wijn toch een elegantere manier om de Franse veroveraars een neus te zetten dan die meer bekende vorm van populair protest. Er wordt immers gezegd dat vele decennia na de Franse verovering van de Franche Comté, in 1678, de Habsburgtrouwe inwoners zich lieten begraven met het gezicht naar de aarde gericht – en het achterste naar de zon, symbool van Lodewijk XIV. Eerlijk? Dan hef ik liever een glas gele Arbois met een stevig “Hoog Habsburg!”