Net zoals Lyon was Luik lange tijd een toevluchtsoord voor een behoudend-katholieke kring, waarvan de vertegenwoordigers beseften dat hun stad dichter bij Aken lag dan bij Parijs, en meer had gekregen van kanunniken en edellieden dan van volkstribunen en redenaars. Misschien wel de laatste vertegenwoordiger van die school was Alexis Curvers, die tot zijn overlijden in 1992 geregeld meewerkte aan het tijdschrift Itinéraires van Jean Madiran.

Curvers is vooral bekend gebleven als de auteur van een enkele roman, Tempo di Roma, waarin hij zijn liefde voor de Eeuwige Stad bezingt. Daar vertelt hij hoe hij geregeld groepen op sleeptouw nam naar Rome, en steevast de kennismaking inzetten met een avondlijk bezoek aan de Piazza Sant’ Ignazio, het meesterwerk van Filippo Raguzzini. Dat leek hem de beste kennismaking te zijn met het wonder van de stad.

Piazza Sant’Ignazio

Is het plein dan zo origineel? Integendeel. Raguzzini gaf het vorm door te kijken naar de gelijknamige kerk, die een eeuw voordien was gebouwd. Hij projecteerde de vormen van de kerk naar voren, en bewerkte zo de verrassende dynamiek van het plein.

Voor sommigen is het plein vooral een theater, en het is waar dat de Piazza meermaals met succes gebruikt werd als decor voor toneelvertoningen. Toch is dat niet de essentie van Raguzzini’s kunst.

Scherpslijpende tijdgenoten verweten Raguzzini, en met hem al zijn Napolitaanse landgenoten, dat zijn kunst “slechts” decoratief was. Ze hadden gelijk, maar begrepen de draagwijdte van hun eerbetoon niet. Raguzzini voegde dingen toe aan een bestaande werkelijkheid, zonder het primaat van die werkelijkheid te ontkennen. Creatief was hij niet – de schepping ex nihilo komt slechts God toe, al denken de romantici van alle tijden daar anders over.

Een karikatuur van Raguzzini door zijn tijdgenoot Pier Leone Ghezzi