Wie oprecht gelooft in the wisdom of the crowds, moet op Goede Vrijdag met dubbele aandacht luisteren naar het Lijdensverhaal. De ongeordende en ongeleide massa blinkt uit in onredelijkheid en wreedheid. Wanneer Pilatus, uitgerekend Pilatus, haar vraagt waarom zij toch voor Barabbas kiest, komt zij niet verder dan haar haat en woede nog luider uit te schreeuwen.

Tegenover de wreedheid van het groepsdier mens, staat zijn individuele afgunst. Combineer de beiden, en de erfzonde grijnst je toe in alle akeligheid. Voeg er de zonde van Pilatus, de lafheid, aan toe en je begrijpt waarom het droevige verhaal van N.P. van Wyk Louws gedicht “Raka” een onontkoombare waarheid is. In de strijd tussen schoonheid en slechtheid in de wereld, wint de laatste. Niet door ongelukkig toeval, maar door de aard van het beest “mens”.

Met de consequentie die het protestantisme in zijn betere verschijningsvormen eigen is, schreef de Overijsselse dichter Jacobus Revius in de vroege zeventiende eeuw:

’t En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten,

Noch die verraderlijk U togen voor ’t gericht,

Noch die versmadelijk U spogen in ’t gesicht

[…]

Ik ben ‘t, o Heer, ik ben ’t die U dit heb gedaan,

Ik ben de zware boom die U had overlaân,

Ik ben de taaie streng waarmee Gij ging gebonden.

In de natuurlijke orde staan de dingen er niet vrolijk voor. Maar net in deze tijd worden we eraan herinnerd dat de wetten van de (menselijke) natuur niet het laatste woord hebben.

Resurrexit, sicut dixit.

En daar valt niets aan toe te voegen.