Het is al even geleden (op 8 juli 2020 om precies te zijn) dat we op deze pagina de naam van Remo Renato Petitto lieten vallen. Dat gebeurde natuurlijk met een bedoeling, namelijk dat zijn teksten (en met name zijn hoofdwerken Legittimismo en Aristocrazia custode) zouden worden opgemerkt door de lezers van deze bladzijden en zo in de Lage Landen alvast een stuk van de aandacht zouden krijgen die ze verdienen.

We waren er toen van overtuigd zowat de eersten te zijn die zich aan die oefening waagden – met een eigenaardig mengsel van trots en teleurstelling. Trots over onze ontdekking, teleurstelling dat dit niet eerder was gebeurd.

Recent werden we echter geconfronteerd met een andere bijzondere cocktail, die misschien het best valt te omschrijven als de combinatie van teleurstelling, blijdschap en verbazing. De verantwoordelijke daarvoor was wijlen Willem Oltmans.

Dat Oltmans ooit een plek zou krijgen binnen de Geheime Nederlanden had u allicht niet verwacht. Wij ook niet.  Zijn aanhoudende vermenging van de journalistenrol en die van informele diplomaat bleek een voorafspiegeling van de heerschappij van de vijfde macht waaronder onze samenleving kreunt. Het cultiveren van een slachtofferrol en het ontdekt worden door lieden als Theo Van Gogh sluit daar perfect bij aan. Neen, wij hadden wel wat beters te doen dan Oltmans’ geschriften te lezen.

Oltmans in een kenmerkende pose

Tot het toeval wat helpt en ons een exemplaar van Oltmans’ Memoires (zeg maar dagboekfragmenten) over de periode 1953-1957 in handen speelt, inclusief zijn verslag van een Romereis in het voorjaar van 1956. Daarin komt Petitto viermaal ter sprake, veeleer als achtergrondfiguur, maar toch.

Oltmans ontmoette Petitto via de man die hij omschreef als Prins Paul Théodore, preciezer Paul Crivez, die poseerde als rechtmatig erfgenaam van het Byzantijnse Rijk en was geadopteerd door een lid van de Frans-Roemeense aristocratenfamilie Paléologue. Blijkbaar adviseerde Petitto Crivez op juridisch vlak. Op 26 februari 1956 bezocht Oltmans Petitto, net op het moment waarop te zijnen huize een vergadering van jonge monarchisten plaatsvond. Die interesseerde Oltmans maar matig, hij vond de komst van Crivez een stuk interessanter. Twee dagen later was Oltmans weer ten huize Petitto, maar over wat besproken werd, vernemen we niets.

Paul Crivez in vol Paléologue-ornaat

Blijkbaar zag Petitto wel iets in de Nederlandse journalist, want hij stuurde hem een artikel van zijn hand met als thema “Can contemporary problems be solved by the democratic method? No, they must be solved by legitimacy.” Of dat de originele titel was, is twijfelachtig, maar Oltmans geeft hem alvast zo weer.

De laatste vermelding van Petitto betreft het door hem geredigeerde contract op basis waarvan Oltmans de memoires van Crivez-Paléologue zou gaan redigeren. Die zijn er natuurlijk niet gekomen, en zo verdween Petitto ook uit beeld bij Oltmans.

Het heeft allemaal niet zo veel om het lijf, maar net daarom zijn deze anekdotes zo leerzaam. Hoe mensen die amper iets met elkaar gemeen hebben, elkaar toch kruisen. Hoe boeiende personen langs onverwachte paden even om de hoek komen kijken en weer verdwijnen. En hoe Petitto dus al vele decennia bekend is in het Nederlandse taalgebied – dat er niets mee heeft gedaan.